Op naar de tandarts

Voordat ik op reis ben gegaan ben ik naar de tandarts geweest die een klein gaatje constateerde. Deze hoefde echter niet gelijk gemaakt te worden en met die woorden ben ik dan ook de praktijk uit gevlucht ( scheiterd ).

In Pai begon ik echter klachten te krijgen. De volgende dag zou ik afreizen naar Laos en ik heb geen idee hoe de tandartsen daar zijn. Na wat informatie te hebben vergaard bij mijn oom (mijn moeders oom?) die in Laos woont besloot ik nog in Thailand naar de tandarts te gaan. 
Extra zenuwachtig ben ik in Chiang Mai naar de tandarts gegaan. Tussen alle vervallen huisjes stond echter een super moderne praktijk. Binnen werd ik in vloeiend engels aangesproken en ik kon 45min later   geholpen worden. Op de foto werd geen gaatje gezien en ik verliet, na het betalen van 200bath (=5euro) voor de foto's, de praktijk. 
Echter kreeg ik savonds weer last en besloot toch nog een keer terug te gaan. Die dag was er een andere tandarts en die wist mij te vertellen dat ik hoogstwaarschijnlijk een te grote vulling heb die op mijn zenuw duwt. De oplossing? Een wortelkanaal behandeling. Hell no!
Deze zou een week duren aangezien ze de tand openmaken, er medicatie in stoppen en na een week weer leeghalen en permanent sluiten. 
Aangezien ik de volgende dag naar Laos zou vertrekken leek dit mij geen optie. 
Ik kreeg een blaadje mee waar Amoxicilline en Ibuprofen en opstonden gekrabbeld. Beide vrij te verkrijgen bij de apotheek een stukje verderop. Voor als ik pijn kreeg mocht in dit innemen. 
Heel fijn. 
Na nog even langs de locale supermarkt te zijn geweest om Listerine te halen en wat flosdraad voel ik mij bepakt genoeg om elk pijntje te bestrijden. 

Op naar de boot. 

De boot naar Laos vertrek pas na de grens. We moeten dus eerst naar het plaatjes Chaing khong, waar we met meerdere toeristen overnachten in een niet zo fris hostel, om de volgende dag afgezet te worden bij de grens. Na een paar keer de verkeerde kant op te lopen zijn we de grens over en worden we per Tuk Tuk naar de boot gebracht. Aangezien dit waarschijnlijk een dagelijkse activiteit is voor deze mensen staat overal keurig een Tuk Tuk op ons te wachten. Ik voel me soms echt een koningin in dit land. Voor de boot worden tickets gekocht met een aangewezen stoel nummer. Deze staan op papiertjes geschreven en liggen los op de stoelen. Uiteraard houd niemand zich hieraan en ik eindig naast een Engelsman met een best intense geur en zwetende knieën. Gelukkig is Roy een echte gentlemen en ik ruil met hem voor een veel betere stoel naast één van de twee jongens uit Oostenrijk die we hebben leren kennen. Het uitzicht is echt geweldig. Overal kleine bootjes en natuur om je heen. Ik probeer het op foto te krijgen maar zoals met veel plekken is dit onmogelijk te fotograferen zoals je het ziet. De reis duurt twee dagen en de nacht word doorgebracht in het plaatsje Pakbeng. Zodra de boot hier aanlegt komen hordes hostel eigenaren je kant opgelopen om je een nacht in hun hostel te laten verblijven.

 'My friend, come with me. You want wifi? I give you wifi. You want car? I give you car. Come my friend, come'. 

Vreselijk. En tegelijkertijd hilarisch. Zo vreemd allemaal. 
We eindigen in een hostel/hotel wat prima te doen is. Tijdens het uit eten gaan word meerdere malen gevraagd of we 'special smoke' willen of gratis drank in een bar verder op. 
Beleefd slaan we alles af en gaan op tijd naar bed. 
Morgen weer 10uur met de boot. 
Maar dan word ik wel afgezet bij Luang Prabang en kan mijn avontuur in Laos beginnen.