Dag Azië , dag asia belly

Yogyakarta is dichtbij twee grote tempel complexen.
Borobordur, een budhistische tempel, en Prabanang, een hindoe tempel.
Ik verblijf in een mini hostel met twee kamers, gerund door Yuda. 
Yuda verteld me dat de beste manier om zijn naam te onthouden, het ezelsbruggetje "You da man" te gebruiken is, waarna hij in zo'n lachbui uitbarst dat het duidelijk is dat dit zijn eigen grap is. 

Yuda vind me volgens mij wel lief want hij sleept me overal mee naartoe. 
Ik ontmoet zijn vrienden en ga naar een festival wat voornamelijk uit eten bestaat. 
Ik eet een vreemd mengsel van koskosnoot wat naar mijn idee naar de lekkerste vla smaakt die ik in mijn leven geproefd hebt.  
Wanneer ik afgesproken heb om met iemand naar Prabanang te gaan maar het lijkt of deze persoon niet komt opdagen, neemt hij me achterop de scooter mee naar de tempels. 
Hij vertaald de bordjes voor mij en verteld de verhalen achter de verschillende beelden. 
Helaas vergeet hij vaak de helft van het verhaal of haalt hij dingen door elkaar en zo zijn we er gelijk achter gekomen waarom Yuda geen tourguide is. 

Na Yogyakarta besluit ik nog een dagje strand op een eiland te pakken en ik stap in een mini busje richting de haven. Wanneer we worden afgezet zijn we 3 uur te vroeg (aziatische busjes rijden alsof ze chronish een uur te laat zijn) maar hierdoor leer ik wel twee meiden uit Yogjakarta kennen. 
Zei vertellen mij dat ze tijdelijk in Yogja wonen om 'art' te studeren maar dat ze alweer bijna naar huis vliegen.
Doordat zij Indonesisch praten en een residentie kaart hebben mogen ze goedkoper met de boot. En om dat zij mij blijkbaar ook lief vinden regelen ze voor mij ook zo'n goedkoop kaartje en word ik uitgenodigt om samen een hostel te zoeken. 

Karimunjawa is geen toeristisch eiland. Je merkt het direct aan hoe de wegen in elkaar zitten en hoe ver het strand is. Juist om die reden vind ik het heerlijk hier. 
Met zijn drieën huren we een scooter en rijden we naar het strand. 
We besluiten om de volgende dag te gaan eiland hoppen en snorkelen. Hierbij word je door een tourguide meegenomen op een zeer wiebelig bootje en ga je op zoek naar stukjes paradijs. 
Helaas begint die avond mijn buik te protesteren. Asia belly. 
Voor de aankomende nacht en ochtend is de w.c. mijn grote vriend. 

Aangezien ik mega koppig ben (wat een verassing) en we al hebben betaald voor de tour (lekker hollands) besluit ik wat in te nemen en alsnog de boot op te stappen. 
Met een lading pillen in mijn maag tegen alles wat je je kan bedenken stap ik op de wiebelige boot. 
Rechtop zitten lukt echter niet aangezien ik mij zo naar voel en ik spendeer de meeste tijd in feuteus houding.
Daarnaast zit het weer ook niet mee. 
De aangrenzende dagen zijn allemaal vol met zonneschijn maar helaas is deze dag vol met regen. 
Ik probeer nog leuk mee te doen met een snorkeltrip maar na gestoken te worden door een kwal is voor mij de lol er wel af. 
Gelukkig ben ik omgeven met super lieve mensen en iedereen doet zijn best om voor me te zorgen. 
Uiteindelijk besluiten ze me terug naar mijn hostel te brengen en met nog wat mensen die terug willen omdat het weer niet beter lijkt te worden varen we terug naar de kust. 

Het plan was om de volgende dag terug te gaan naar het vaste land maar aangezien ik mij nog steeds heel naar voel besluiten de meiden nog een nacht bij me te blijven. 
We gaan die dag naar het strand om te luieren en voelde me iets beter dan de dag ervoor. 
Helaas is het de volgende dag weer helemaal mis maar aangezien ik weiger nog een dag te verspillen vertrekken we richting haven. 
Aangezien deze dag alleen de snelle boot gaat is de rit gelukkig maar 2 uur, maar helaas wel verschrikkelijk bumpy. 
Aan de overkant proberen de meiden me nog te overhalen om met hun mee terug naar Yogja te gaan zodat ze voor me kunnen zorgen maar ik besluit af te reizen naar Jakarta. 
Vanaf daar zou het nog 10uur met de bus zijn maar ik bedacht me dat het mee zal vallen aangezien ik toch alleen maar hoef te zitten. 

Aangekomen bij de bushalte blijkt mijn bus pas over 6 uur te gaan. 
De man die mij het buskaartje verkoopt ziet dat ik mij ontzettend ellendig voel en bied aan dat ik in zijn huis mag wachten en daar kan slapen. 
Zijn huis is een klein hutje niet ver van de bushalte vandaan. 
Buti, de lieve man die zijn huis voor mij openstelt, zorgt deze 6 uur ontzettend lief voor mij. 
Hij brengt me ginger thee, Maria kaakjes, geeft me een handdoek om te douchen en zijn broer blijkt zelfs een traditionele medicijn man te zijn. 
Er word een soort menthol zalfje op mijn buik gesmeerd, in mijn kuiten geknepen en een kort gebedje opgezegd.
Terwijl ik daar zo ontzettend liefdevol word verzorgd voel ik me oprecht een stuk beter. 
Buti bied aan dat ik een nacht mag blijven als ik wil (hij bied zelfs aan zelf ergens anders te slapen) zodat ik de volgende dag de bus kan pakken. 
Koppig als ik ben besluit ik toch in de bus te stappen. 

Worst decision of my life. 

De 10 uur in de bus zijn een hel. 
Een klein half uurtje nadat de buschauffeur begint te rijden begint de pijn. Deze verschrikkelijk pijn houd 6 (!!) uur lang aan en ik ben uitgeput van de pijn opvangen. 
Wanneer ik denk dat het voorbij is val ik uitgeput in slaap. Helaas word ik niet veel later wakker met een opgeblazen buik en wederom verschrikkelijke pijn. Wanneer rechtop zitten geen optie is door de pijn, mijn telefoon niet binnen handbereik is en iedereen slaapt voel ik me toch even moedeloos. 
Met alle tips en tricks die ik uit het ziekenhuis heb geleerd kan ik uiteindelijk weer rechtop zitten en begint de pijn weer langzaam af te zakken. 

Midden in de nacht word ik afgezet aan de kant van de weg. Eindbestemming. 
Ik vraag de buschauffeur hoe ik bij mijn hostel moet komen en hij regelt een bemo (soort tuk tuk) om mij te brengen. 
Deze man ziet dat ik mij niet lekker voel en hij draagt mijn zware backpack en kleine rugzak tot aan de receptie van het hostel. 
Helaas is het hostel volgeboekt voor de nacht, maar aangezien het ondertussen 4 uur snachts is en ik geen stap meer kan verzetten mag ik op een klein matrasje in de lobby liggen. 
Uiteindelijk verplaats ik naar twee dikke zitzakken en uitgeput van de afgelopen nacht val ik in een diepe slaap. 
Ik heb heerlijk geslapen. 

De volgende morgen voel ik mij een stuk beter en het personeel helpt me om 12uur in mijn kamer. Ik slaap deze halve dag voorbij tot ik wakker word en realiseer dat ik al 3 dagen bijna niks heb gegeten. 

Mijn plan was om van Jakarta naar Sumatra te vliegen om nog een nachtje in de jungle door te brengen maar helaas heb ik hier geen tijd meer voor. 
Uiteindelijk blijf ik bijna een week in Jakarta voor ik naar Italie vlieg. 
VEEL TE LANG voor deze chaotische, weinig te beleven stad. 
Maar aangezien ik er zo lang ben en langzaam de omgeving kan ontdekken begin ik het toch te waarderen. 
Het is vies en druk maar het is het laatste stukje Azie wat ik zie voor ik weer naar Europa vlieg. 
En met een brok in mijn keel neem ik afscheid van dit fantastische continent waar ik stiekem verliefd op ben geworden en zeker nog een keer naar terug keer.