Het regenseizoen

Regen zoals in Azië heb ik nog nooit gezien. 
De lucht breekt open en de hoeveelheid water die naar beneden komt is alsof iemand een emmer leegt boven je hoofd. 
Een paraplu of poncho maakt weinig tot geen verschil. 
In deze maand zijn dan ook verschillende plekken de dupe geworden van overstromingen die (tot nu toe) 24 levens hebben geëist. 
Geld zoals in de westerse wereld is er niet en dus helpt de bevolking elkaar met het opnieuw opbouwen van de vernietigde eigendommen. 

De dag na aankomst in het dorpje Phong Nha begint de regen.
Ashley en ik besluiten te wachten tot het wat minder word tot we het park en de grotten gaan bekijken. 
Helaas is dit pas eind van de middag en hebben we de grotten over moeten slaan. 
Dit deels omdat het weer ons tegen zit en deels omdat we besloten onderweg wel even te tanken. Helaas was er geen tankstation in het nationale park te vinden (logisch achteraf) en hebben we onze noodbenzine moeten gebruiken om terug te komen naar een tankstation. 

Helden. 

De volgende dag besluiten we naar Hué te rijden. 
De stad heeft niet veel bijzonders te bieden en aangezien het nog steeds regent brengen we weinig tijd buiten door. 
Hier halen we Jakob op, een jongen uit Zweden die we al eerder zijn tegen gekomen en achter is gelaten door zijn reismaatjes omdat hij door ziekte een paar dagen op bed lag en dus niet verder kon reizen. 
Nadat Ashley en ik hem tegen zijn wil volgestopt hebben met vitamientjes vertrekken we (zodra hij zich beter voelt) richting Hoi An.

Hoi An is een kustplaatje aangepast op het toerisme. Het heeft een oud centrum wat dankzij het geld van het toerisme onderhouden heeft kunnen worden. 
Hier heeft het dan wel weer zijn rijstvelden voor opgegeven en vervangen voor winkels waar je kleding kan kopen en/of op maat kan laten maken. 
Deze winkels zijn, neem ik aan, als onkruid uit de grond komen zetten want om de 5 meter kom je er eentje tegen. 
In Hoi An hebben we 2 dagen lekker weer gehad waarvan ik er eentje op het strand heb doorgebracht. Heerlijk.
De andere dag breng ik door in een cafe met mijn boekje in mijn eentje. 
Na iedere dag mensen om je heen te hebben is dit echt even een must!
Waar ik dacht dat het soms moeilijk zou zijn om mensen te vinden om tijd mee door te brengen, is het lastiger om af en toe alleen te zijn. 

"NU EVEN NIET! KUNNEN JULLIE DAN HELEMAAL NIKS ZONDER MIJ"? 
(Deze reclame)

In Hoi An neem ik afscheid van Ashley en Jakob. 
Zij hebben korter in Vietnam dan ik en aangezien ik mij niet wil haasten ga ik alleen verder. 
De volgende dag ga ik de bergen in, richting Kon Tum.

Kon Tum ligt midden in de Central Higlands en dat is precies de reden dat ik er voor gekozen heb het te gaan bezoeken. 
De rit erheen is prachtig en omdat ik alleen ben kan ik zo vaak stoppen om van het uitzicht te genieten als ik wil. 

In Kon Tum is behalve een tour boeken naar elders niet veel te doen.
Toch is het een mooi dorpje om in rond te wandelen en al snel merk ik dat ik een attractie ben voor de mensen die daar wonen. 
Geregeld komen kinderen op me af lopen om hun engels te oefenen en staren volwassenen mij aan tot ik uit zicht ben.
Ik besluit naar een weeshuis te gaan die achter een houten kerk verstopt zit. 
Voor ik hier naar toe vertrek haal ik verschillende gekleurde ballen en glitter pennen in één van de winkels als cadeautje voor de kinderen. 

De doorzichtige zak waarin ik de spullen mee krijg verraad al snel wat ik bij me heb en bij binnenkomst staan ze dan ook binnen seconden om me heen met de handjes omhoog. 
Ik krijg een rondleiding van de meiden die voor de kinderen zorgen die zelf niet ouder zijn dan 18 jaar.
Deze meiden zijn hier zelf ook opgegroeid en gebleven om voor de volgende generatie te zorgen. 
Ze vertellen me dat er 200 kinderen op het complex wonen waarvan de oudere kinderen overdag les krijgen in de kerk.

Het is bewonderenswaardig hoe het allemaal georganiseerd is en met hoeveel liefde er voor elkaar word gezorgd. 
De ouders van de kindjes zijn allemaal overleden of heel erg ziek. 
De jonge kindjes zijn nog erg knuffelig en zodra ik dan ook op de grond ga zitten heb ik 3 kinderen op schoot. 
Geleerd van onze eigen kleine blonde prinses is de selfie stand op de camera altijd een groot succes en alle kindjes komen zichzelf dan ook even bewonderen op de camera.

De volgende dag heb ik wat minder geluk en besluit mijn lieftallige brommer er mee op te houden in the middle of nowhere. 
Op dat moment ben ik erg blij met mijn recentelijk gekochte simkaartje waarmee ik overal internet heb. 
Bewapend met 'Google Translate' loop ik naar een huisje verderop en vraag ik om een monteur ergens in de buurt. 

Die hebben ze wel. 5km terug. Euhm ja, dat gaan we natuurlijk niet lopen met een zware brommer. 

Ik neem aan dat de verloren blik op mijn gezicht indruk heeft gemaakt want ik krijg een stoel, een flesje water en er word een gebaar gemaakt dat ik hier moet wachten. 
Niet veel later word ik opgehaald door een monteur en word op de brommer vooruit geduwd naar zijn werkplaats. 
Het duurt 4uur om mijn brommer te maken en aangezien de man mijn brommer maakt en de vrouw eten klaar "moet" maken voor mij ( ik blijf een gast ) is het aan mij om de dochter van het gezin naar school te brengen. 
Ik krijg een brommer mee van de zaak en laat me de weg wijzen door deze kleine dame, niet ouder dan 12.
Bijna aangekomen bij de school word er op mijn schouder geklopt of ik daar wil stoppen. 
Blijkbaar is het niet de bedoeling dat ik haar voor de deur afzet, stel je voor dat iemand haar met zo'n gekke buitenlander ziet! Heel fijn dit. 

Na 4uur en wat foto's met de familie (blijft vreemd) ga ik verder op pad. Helaas in het bijna donker, begint het te regen en in de verte zie ik donder. Ik besluit een guesthouse te zoeken en daar een nachtje te blijven. 

De volgende dag kom ik aan in een hostel net buiten Quy Nhon. Dit zou een kleine tussen stop zijn maar aangezien dit hostel een privé strand heeft en allemaal hangmatten ben ik hier uiteindelijk 3 dagen gebleven om niets anders te doen dan luieren in een hangmat en te eten. 

Veel eten. 

Vanaf Quy Nhon reis ik verder naar Nha Trang om gelijk de volgende dag verder te reizen naar Dalat. De weg naar Dalat is wederom prachtig met uitzichten en watervallen gemaakt voor mijn selfiestick! 

In Dalat spreek ik weer af met Paul, een jongen uit Ierland die ik sinds het begin van mijn reis door Vietnam op verschillende plekken ben tegen gekomen.
Samen met Nigel en James rijden we naar een gigantische waterval en ontdekken we de natuur van Dalat. 
Dalat ligt in de bergen en is dus kouder. Veel kouder. 
Ik heb dan ook een dikke trui moeten aantrekken deze dagen. 
De voortdurende regen hielp ook niet echt bij het gevoel van een tropisch klimaat, maar goed. 

Na Dalat stap ik voor de laatste keer op mijn brommer om de laatste 300km naar Ho Chi Minh City af te leggen. 
Hier aangekomen is het wederom heel hard aan het regenen. 
In het hostel waar ik verblijf kom ik opnieuw Paul tegen ( kom je ook niet vanaf! ) en Jono, een jongen uit Engeland die ik ook al regelmatig ben tegen gekomen in Vietnam. 
Aangezien iedereen dezelfde route aflegt ( Noord naar zuid of andersom) kom je regelmatig dezelfde mensen tegen. 

In Ho Chi Minh verkoop ik mijn brommer. 
Hoewel ik blij ben dat ik weer verder ga vind ik het ook wel jammer dat ik mijn enige echte reismaatje achter moet laten! 

Ho Chi Minh is gigantisch en ik besluit dan ook langzaam de bezienswaardigheden af te struimen. 
Eén daarvan is het oorlogsmuseum. 
De oorlog van Vietnam met Frankrijk en later met America is een gruwelijke en ik merk dat ik er te weinig vanaf weet om precies te weten waarom deze oorlog nu zo lang heeft kunnen duren en zoveel levens heeft geëist.
Gelukkig heb ik een vriend die geschiedenis heeft gestudeerd! 
Ik app Mart en 2uur later zit ik met mijn blocnote met vragen tegenover hem op de Skype voor een privé geschiedenis les. 
Geweldig en mega interessant! 
Ik kan natuurlijk niet in onwetenheid blijven hangen!

Op het moment dat ik dit schrijf hang ik lui op de bank van een, voor Vietnamese standaarden, veel te duur cafe.
Even een dagje met een boekje op de bank. 
Ik blijf hier nog twee dagen voor ik naar Cambodja vertrek. 
Morgen komt Roy, mijn eerste reismaatje, naar Ho Chi Minh en gaan we verhalen uitwisselen over Cambodja en Vietnam. 
Altijd handig als iemand precies de andere kant op gaat!
Zoals moeps regelmatig zegt : "We gaan het meemaken".

Ps: Ik word echt heel gelukkig van jullie berichtjes onder mijn reisverhalen!