Brommers, brommers en nog meer brommers.

Links kijken, rechts kijken en nog een keer links kijken. 
Het maakt geen drol uit als je wil oversteken in Vietnam. 
Verkeer is er altijd. En veel. 
Zelfverzekerd de straat oversteken en doorlopen. Dan ontwijken zij jou wel. Als je twijfelt gebeuren er ongelukken. 

Hanoi , de hoofdstad van Vietnam, doet me denken aan Bangkok. 
Hectisch en smerig. Toch heeft het ook wel weer zijn charme. 
Vanaf deze plek zijn we verder gaan reizen naar Sapa. 
Sapa is een kleiner dorpje in de bergen in het noorden van Vietnam. 
Via via hebben we een nummer gekregen van een vrouw die hier woont en 'homestays' aanbied. 
Dit houd in dat je met een bus van Hanoi naar Sapa reist om daar te worden opgehaald door jouw guide en een nacht in haar huis verblijft. 

Onze guide heette Vuvi. 
Traditioneel gekleed en met een grote glimlach kwam ze ons ophalen van het bus station. 
Na te hebben ontbeten in Sapa begon onze 5,5 uur durende hike naar haar dorpje. 
Na bezweet boven te komen op de top van de berg is het uitzicht weer adembenemend en elke zweetdruppel meer dan waard. 

Vuvi's huisje is een houten huisje ergens tussen de bergen zonder douche maar met een emmer met water met een schenkbakje erin. 
Ik ben zo ondertussen gewend aan deze basic voorzieningen zoals de w.c. in de grond en de afwezigheid van een douche en vind het eigenlijk wel leuk allemaal. 
Al gaat mijn voorkeur uiteraard nog steeds uit naar mijn eigen huisje. 

De volgende dag hebben we een kortere hike maar gaan we, na een mega lekker zelf gemaakt ontbijt, weer door de bergen terug naar Sapa. Hier stappen we op de bus naar Hanoi.

In Hanoi blijven we echter maar 1 nachtje. De volgende dag gaan we naar Halong Bay. Deze Unesco world heritage site is een grote baai met verschillende eilanden en rotsformaties van limestone. 

Verschrikkelijk mooi.

We blijven een nacht op een eiland genaamd monkey island waar we onze tanden poetsen met een uitzicht waar je U tegen zegt. 
Die dag besteden we met Kayaken rond deze rotsen. 
In de avond wacht ons een heerlijk buffet en hebben we vrije tijd om te besteden op het strandje. 

De volgende dag wacht ons (wederom) een klim naar de top van de berg op monkey island. 
Hier dalen we aan de andere kant af om (uiteraard) aapjes te gaan kijken. 
De aapjes zijn mega brutaal en proberen alles af te pakken wat je vast hebt. Je kan ze voeren maar we besluiten dit niet te doen aangezien ze door alle toeristen al aardig mollig zijn.

Aan het eind van de middag pakken we de boot terug naar het vaste land en de bus terug naar Hanoi. 

In Hanoi nemen Ashley en ik afscheid van Sharon, ons reisgenootje, die alvast verder gaat per bus. 
Ik en Ashley besluiten een scooter te kopen en net als bijna alle backpackers langzaam af te zakken naar het zuiden. 

Op dag 1 van het scooteren besluiten we een weg te volgen die online staat als tip voor de scooterende backpacker. 
Helaas is dit de toeristische route en uiteindelijk spenderen we bijna een volle dag op de scooter zonder veel gezakt te zijn. 

Onderweg maken we een paar stops om te rusten en te eten. 
Bij één van die stops komt een vrouw op ons aflopen om ons een meloen aan te bieden. Een andere man vraagt of we thee willen. 
Niemand spreekt engels en iedereen wil wel met ons op de foto. 
Met handen, voeten en wat foto's proberen ze ons hun verhaal te vertellen. 
Ik snap helemaal waarom dit land het best te zien is op de scooter. 

We overnachten in Vinh. Een dorpje waar geen restaurant te vinden is maar we in een hotel slapen voor nog geen 5 euro per nacht. 

De volgende dag vertrekken we vroeg om naar Phong Nha te rijden. 
Hier schijnt een groot park te zijn. Een ander unesco world heritage site. 
Helaas zijn we door 2 lekke banden iets later op bestemming dan gepland en we besluiten dan ook een nacht te wachten zodat we een volle dag in het park kunnen doorbrengen. 

Het is raar hoeveel ik zie en meemaak in korte tijd en hoeveel tijd ik hier nog heb. Zo goed als ik kan probeer ik alles op te schrijven, te onthouden en foto's van te maken. 
Mijn camera draait overuren. 
Dat maakt het lastig om te bepalen wat ik opschrijf in mijn blog. 
Langzaam maar zeker wen ik aan het feit dat je altijd een beetje vies bent van het stof, je continue aan het verplaatsen bent, je tas bijna dagelijks in en uitpakt en ik bijna altijd engels praat. 
Mijn favoriete dag is wasdag. 
Hoe blij kan je zijn met schone kleding. 
Ik reis met een wc rol op zak aangezien dit niet vanzelf sprekend is hier. 
Mijn haar pluist alle kanten op en make up doe ik al helemaal niet aan. Zweet er toch weer af. 

Het is maar goed dat iedereen er zo uitziet.