Cambodja

Ik begin mijn reis door Cambodja in de hoofdstad Phnom Penh. 
Met een paar meiden uit mijn hostel  besluiten we de volgende dag naar the Killing fields en het Toul Sleng museum te gaan. 
Beide vertellen je over de gruwelijke misdaden tegen de mensheid van de Rode Khmer zo'n 30/40 jaar geleden. 
Er is besloten alles zo veel mogelijk te behouden zoals het was en aan te vullen met foto's van de slachtoffers. 
De ijzeren bedden waarop slachtoffers werden gemarteld staan nog in de kamers en prikkeldraad versierd nog één van de gebouwen. Bedoeld om te voorkomen dat slachtoffers zelfmoord plegen. 
Op het terrein van the killing fields word aangeraden op de aangegeven paden te blijven daar nog wel eens botten komen boven drijven na het regenseizoen. Heel naar. 
Omdat ik beide plekken in 1 dag heb bezocht voelde ik mij aan het eind van de dag redelijk uitgeput van alle indrukken. 
Savonds begint het weer flink te regenen en dat is voor ons een goed excuus om binnen te blijven en te kaarten met wat mensen uit het hostel. 

De volgende dag vertrek ik richting CPOC Happyland. Dit is een drop in centrum waar kinderen engelse les kunnen krijgen en kunnen spelen. 
Ik heb deze plek gekozen om een week vrijwilligerswerk te doen. 
Happyland is 10km verwijderd van Takeo en ligt aan een straat in een stukje niemandsland waar het eerste marktje ( met 5 kraampjes ) 4km verder is. 
We leven zoals de lokale bevolking leeft en dit is redelijk basic. 
Regenwater word opgevangen in grote stenen tonnen en ijzeren bakken. 
Het water word gebruikt om te douchen, de afwas te doen en je kleding te wassen. 
Uiteraard is de bovenste laag bezaaid met muggen maar die kan je er met een kleiner bakje vanaf scheppen. 
De w.c. is weer een gat in de grond en hoeveel we ook vegen, overal ligt stof/aarde. 
Ondanks dat is het onwijs gaaf om te zien hoe de kinderen opbloeien als ze op Happyland zijn. 
Sommige dagen plakken we de kinderen het liefst achter het behang maar met een leeftijd die varieert tussen de 6 en 16 jaar kan je ook niet anders verwachten. 
Ik geef dagelijks met Jake, een andere vrijwilliger, engelse les aan de jongere kinderen. 
Sommige dagen is het onmogelijk om hun aandacht vast te houden maar over het algemeen zijn ze erg geïntresseerd in wat je ze te vertellen hebt. 

Na een week neem ik afscheid en ga ik verder richting Kampot. Kampot is een klein dorpje verder in het zuiden, gelegen aan een rivier. 
Eenmaal aangekomen in mijn kleine hostel met maar 1 dorm ontmoet ik twee meiden uit Zweden. Emma en Sandra. 
Er is dat weekend een festival in de stad met allemaal leuke activiteiten. 
Twee daarvan worden georganiseerd door het 'Epic Arts' cafe waar jongeren met een handicap terecht kunnen voor veel verschillende activiteiten. 
Wij besluiten naar een les gebarentaal te gaan en aansluitend naar een dansles. Beide verzorgd door de jongeren van het cafe. 
Eén van de meiden verteld nog maar minimaal zicht te hebben waardoor haar wereld heel klein is geworden. Bij het Epic Arts cafe heeft ze het gevoel haar wereld elke dag een beetje te verbreden.

Na het festival huren we een scooter om een berg op te rijden waar onder andere een verlaten casino staat. Onderweg zie ik veel wolken en op dat moment juich ik nog want ik heb mij laten vertellen dat het extra bijzonder is als het mistig is.
De blijdschap duurt echter niet lang want we rijden vol de regen in. Geen miezer regen maar een flinke aziatische monsoon op ons hoofd. 
(Zo voelde het in ieder geval)

Halverwege de berg is een groot velaten gebouw met één klein winkeltje waar een vrouw poncho's , handdoeken en vesten verkoopt. Zo slim!
Aangezien de handdoeken en vesten ieder voor 15$ te koop worden aangeboden ga ik als gierige hollander enkel voor de poncho van 1$. Droog worden we vanzelf wel, warm worden heb ik op dat punt al opgegeven. 

Eenmaal boven gekomen is het gelukkig droog. En om eerlijk te zijn, de mist maakt het inderdaad extra spooky. 
We wandelen wat door verlaten gebouwen en bezoeken het casino voordat we besluiten op te warmen in het restaurant met een kopje thee. 

Emma en Sandra pakken de volgende dag de bus naar Phnom Penh waarop ik in mijn eentje een dagtrip maak naar Kep. 
Kep staat bekend om het strand en de krab markt. 
Op zoek naar de echte 'Kep ervaring' loop ik dan ook op de markt op zoek naar krab. 
Na 3 rondjes zonder succes besluit ik maar wat informatie te halen bij een man die aan een tafel 4 krabben aan het verslinden is. 
Hij wijst me naar een vrouwtje op de hoek van de markt. 
Met enige twijfel ik mijn stem bestel ik twee krabben bij haar. Na duidelijk te hebben gemaakt dat ik echt geen 2 kilo wil stroopt zij haar broekspijpen op en loopt de zee in. 
Hier haalt ze een mandje uit met levende (!!) krabben. Ze laat de krabben aan mij zien en pakt er 3 voor mij uit. Blijkbaar krijg ik er eentje gratis. 
Na dat ik met redelijke twijfel ja heb geknikt pakt ze een mes en steekt deze tussen de ogen in het hoofd van de krab. 
Ik slaak een gil en draai vol afschuw mijn hoofd weg. Vervolgens worden de krabben in kokend water gegooid en krijg ik de lijkjes in een plastic tasje mee. Heel fijn dit. En nu?

Ik besluit naast de meneer te gaan zitten die zojuist 4 krabben heeft verslonden maar wordt weggestuurd door de eigenaar van de tafel omdat ik niets van haar stalletje bestel. 
Met het plastic tasje vol krab op arm lengte loop ik de markt af. 
Buiten besluit ik Aurelio te bellen en te vragen wat ik nu in hemelsnaam met deze naar zee ruikende krab lijken moet doen. 
Na mij eerst grondig uitgelachen te hebben vraagt hij zich af waarom ik niet gewoon bij de naast gelegen restaurants ben gaan eten. Dat heeft hij namelijk ook gedaan. 
Tja, als iemand mij die informatie eerder had gegeven had ik daar waarschijnlijk op dat moment iets mee gekund. Voor nu besluit ik de krabben aan de hostel eigenaar te geven daar mijn eetlust volkomen verdwenen is. 

Ontzettend blij dat ik eindelijk ga strandhangen pak ik mijn tas en vertrek ik naar Koh Rong. 
Ashley geeft mij een tip voor een hostel en voor 5$ besluit ik dat het tijd is voor de luxe van een prive kamer. Dat komt goed uit want in de week dat ik hier verblijf word ik ziek en breng ik uiteindelijk ruim 24uur op bed door met uitstapjes naar de w.c. Gelukkig heb ik tegen die tijd al vrienden gemaakt die af en toe komen kijken hoe het gaat en vragen of ik wat nodig heb. 
In het hostel verblijven voornamelijk backpackers die momenteel werkzaam zijn in één van de tentjes op het eiland. 
Ik leer als eerste Richard kennen die mij een rondleiding geeft van het eiland en mij voorsteld aan andere mensen werkzaam op het eiland. 
Richard stelt me voor aan Mischa, de klim instructeur uit Oekraïne, en met zijn drieën gaan we midden in de nacht ziplinen omdat Richard graag een foto wilde maken van het eiland vanaf een hoog punt. Zo gaaf! 
Ik breng mijn ochtenden door op de eerste hulp post met James en Laura, de medics van het eiland. Hier leer ik van alles, onder andere hechten. 
Smiddags lig ik lekker op het strand met mijn boekje en probeer een kleurtje te krijgen. 
Voorlopig is mijn lichaam nog een dip dye kleur van alle keren dat mijn schouders en benen in de zon zijn geweest maar mijn buik bedekt is gebleven. Heel mooi. 
Aan het eind van de week is er een 'Full moon' party op het eiland waar iedereen heen gaat. Om dit door te laten gaan moet de politie geld betaald worden anders komen zij om het stil te leggen. 
Cambodja is zo corrupt als het maar zijn kan. 
Helaas hebben we pech en besluit de politie om 2 uur als nog een einde te maken aan de muziek. 
Veel mensen blijven nog een tijdje hangen op het strand wat het toch nog een gezellige avond maakt. 

Na veel mensen toe te voegen op Facebook neem ik afscheid van alle lieve mensen en vertrek ik naar Siem Reap. 
Hier kom ik weer bekende tegen en het duurt ook niet lang voor ik een groepje heb gevonden om mee naar de Angkor tempels te gaan. 

De Angkor tempels zijn zo verschrikkelijk mooi. We huren een tuk tuk voor de hele dag en Mr. Chanti rijd ons vanaf zonsopgang van tempel naar tempel. 
Je kan er voor kiezen om meerdere dagen de tempels te bezoeken maar ik vind 1 dag helemaal prima. 

Mijn volgende bestemming is het slaperige dorpje Battambang. 
Mijn plan was om hier 1 nachtje te blijven en de nachtbus naar Bangkok te nemen. Helaas gaat er geen nachtbus en dus kies ik ervoor om de volgende middag al verder te gaan. 
Gelukkig kom ik 4 meiden uit Zwitserland tegen die mij uitnodigen om samen met hen naar de bamboo trein en de krokodillen boerderij te gaan. 
Dit scheelt mij veel in geld voor een eigen tuk tuk en is een stuk gezelliger. 

Momenteel ben ik weer in Bangkok. 
Wat een verschil met 2,5 maand eerder toen ik hier mijn reis begon. 
Hoe overweldigend ik de stad toen vond ben ik nu blij weer alle faciliteiten van een stad om mij heen te hebben. De stad blijf een chaotisch zooitje maar ik weet nu veel beter hoe ik mijn weg moet vinden in een grote vreemde stad. 

Vandaag heb ik mijn visum aangevraagt voor Myanmar en als alles goed gaat mag ik deze woensdag ophalen en vertrek ik donderdag die kant op.