Australië update

Het verbaast me hoe snel het leven in Australië gewoon wordt.

Terwijl mama en Kees nog in Australië waren ben ik al met mijn (deels gelogen) CV op pad gegaan om een baan te zoeken. 
De eerste baan die ik vond was in een cake winkeltje. Voor ik hier mijn 'trial shift' mocht komen draaien, een soort proefdag, werd van mij verwacht dat ik alle prijzen uit mijn hoofd zou leren.
Gemotiveerd als ik was heb ik twee dagen lopen stampen op deze informatie.
Vrolijk en enthousiast begon ik te werken.
De eigenaresse bleek echter een verbitterde vrouw te zijn die op alles wat je doet kritiek heeft. 

"She'll warm up to you. Everyone goes through this."

Dat werd me verteld, en daar mocht ik het mee doen. 
Het uurloon was ook nog eens onder het minimum dus eigenlijk genoeg redenen om weg te gaan. 

Toch is de avonddienst, wanneer de eigenaresse naar huis is, super gezellig met de meiden die er werken. Eigenlijk kletsen we alleen heel de avond en eten we cake.
Want wat we niet verdienen in geld, eten we op in cake. Ha!

Mijn tweede baantje viel ook al snel in de catagorie 'horrorbaas'.
Deze man verwachte van mij alle broodjes uit mijn hoofd te kennen na 5 minuten naar de namen te hebben gestaard. Euhm , nee dus.
En dat vertelde ik hem ook.

Volgens hem mochten we geen fouten maken en moest alles nog sneller. 
Alles werd dubbel, al dan niet drie dubbel gepoetst en als hij niet op je handen keek door naast je te staan, hield hij je in de gaten op de camera's in zijn kantoor.

Toen ik erachter kwam dat deze man ook nog eens tegen mij loog heb ik , uiteraard na hem op zijn fouten te wijzen, ontslag genomen.

Momenteel werk ik in de 'Blue Room'. Dit is een italiaans restaurant met een Griekse/Australische eigenaar. Hij runt het samen met zijn vrouw en zijn jongste zoon.
Super lieve mensen met super vriendelijk personeel.

Door deze mensen begon mijn sociale leven ook een beetje uit te breiden. 
Ik was namelijk na een flinke zoektocht verhuisd van een hostel naar een gedeelde kamer. 
Hierdoor heb je veel meer rust en privacy maar een stuk minder sociale contacten.

Deze kamer deel ik nu met Ashley, een meisje uit Canada die ik heb leren kennen in Azië. 

Een kamer delen is niet altijd fijn en soms is het lastig dat je nooit een plekje voor je zelf hebt.
Gelukkig zijn onze roosters erg verschillend en hebben we de kamer regelmatig voor ons zelf.

De komende twee maanden blijf ik nog in Melbourne, geld sparen voor de rest van mijn reis door Australië.
In Juni wil ik de oostkust omhoog gaan reizen.
Ik heb al wat plekken gezien dus ik sla een deel over. 

Het is gek hoe snel je uit het 'backpackersgevoel' stapt nu ik niet meer uit een tas leef. 
Ik vind het super fijn om al een beetje mijn verdere reis te plannen maar geniet ook intens van alle luxe van een 'eigen' huis. 
Melbourne begint steeds meer als thuis te voelen.