Indonesië

De reis naar Indonesië begint een beetje dramatisch. 
Blijkbaar heb je een ticket nodig het land uit voor je op het vliegtuig word toegelaten. 
Aangezien ik hier niks vanaf wist (hoera voorbereiding) kan ik dit nu nog snel gaan regelen. 
Ik ben op de hoogte van de website flyonward.com waar je een nepticket kan kopen die 24uur geldig is. Dit word door veel reizigers gebruikt aangezien je nog geen idee hebt wanneer ( en van waar) je het land verlaat. 
Normaliter heb je dit ticket binnen 10min in je mailbox. Helaas kan dit ook max 2 uur duren. 
Na een uur wachten heb ik niks binnen en heb ik nog maar 45min voor ik ingechecked moet zijn. 
Panisch bel ik mijn zus op om mij te helpen met het boeken van een echt ticket. Helaas werkt de site van Air Asia niet, de creditcard van mijn zus word niet erkent als bestaande kaart en alles wat mis kan gaan tijdens een ticket boeken gaat mis. 
10min voor ik niet meer word toegelaten op het vliegtuig sta ik huilend aan de service balie een ticket te boeken naar waar dan ook, voor een belachelijke prijs, die ik niet zal gebruiken en niet kan annuleren. 

Ah fijn, we missen in ieder geval onze vlucht niet. 
Wanneer ik in mijn stoel zit in het vliegtuig en mijn telefoon op vliegtuigstand wil zetten krijg ik een email bericht. Mijn nep ticket is binnen...

Ik kom midden in de nacht aan op het vliegveld op Bali en het regent zo hard dat ik amper kan zien waar ik heen loop. 
Ik besluit om direct naar de plek te reizen waar mijn vriendin Simone ook is in plaats van in de buurt van het vliegveld te slapen.
Ubud, de plek waar ik heen wil, ligt echter op een uur rijden en bussen gaan om deze tijd niet. 
Om geld te besparen schooier ik 3 andere mensen bij elkaar en stappen we na bijna een uur onderhandelen in een taxi. 

Welkom terug in Azië 

Om 4.15 stap ik eindelijk de kamer van mijn hostel binnen en val uitgeput in slaap.
Om 9uur ben ik echter al weer wakker, klaar om Bali te gaan ontdekken. 
Met twee kamer genootjes huren we een scooter en rijden we naar de floating tempel. 
Helaas besluit het weer op Bali niet mee te werken en zien we door de mist vrij weinig.
Op de weg terug begint het keihard te regenen en zijn zelfs onze poncho's waardeloos.

De tweede nacht zou ik bij Simone slapen die met wat vrienden een villa heeft gehuurd.
Het duurt echter een flinke tijd voor ik er kan komen omdat het met bakken uit de hemel komt zetten en ik geen eigen vervoer heb. Uber rijd niet, taxi is onmogelijk, lopen is te ver en een fiets kennen ze hier niet. 
Uiteindelijk besluit mijn kamergenootje mij te brengen op de scooter wanneer het iets minder hard begint te regenen. 

De volgende dag is het redelijk droog en stappen we wederom op de scooter om naar een water tempel te rijden. 
Hier kan je, gekleed in een traditionele sarong, het water in om een ritueel uit te oefenen. 
Aangezien we alle 6 geen idee hebben wat precies de bedoeling is, kleden we ons om en spetteren we ongecontroleerd wat water over onszelf, vastberaden om mee te doen.

Na Bali reizen Simone en ik verder naar Lombok. 
Lombok is compleet zonnig en ik ben zo blij dat ik wel kan huilen. 
(laten we niet weer beginnen).
We besluiten om hier mount Rinjani te beklimmen. Een actieve vulkaan van 3726m hoog. De op één na hoogste vulkaan van Indonesie. 
Impulsief besluiten we dat we dit prima de dag na aankomst kunnen doen. 
Helaas betekend dit de volgende dag om 5 uur smorgens klaar staan om opgehaald te worden. 
Nu zou dit geen probleem zijn als we de dag ervoor goed hadden geslapen. 
Echter had ons hostel bed bugs en moesten we in het midden van de nacht van hostel wisselen. 
De hostel eigenaar vond dat hij echter geen verantwoordelijkheid had na het terug geven van ons geld en deed geen moeite om het beddengoed te wassen voor de volgende gasten. 
Na een luid verwoord verschil van mening van mijn kant en de dreiging van zijn kant om de politie te bellen pakken we onze tas en zoeken we naar een nieuw hostel. 
Gelukkig vinden we al snel een guesthouse met een vriendelijke eigenaar die zelfs aanbied onze persoonlijke wekker te zijn in de ochtend. 
Om 5 uur word er zachtjes muziek gedraaid voor onze deur, word er zachtjes aangeklopt en worden we met een glimlach begroet met 2 kopjes thee. 

ZO KAN HET DUS OOK!

Als echte Hollander ben ik nul voorbereid om een berg te beklimmen. 
Ik heb geen hiking shoes, mijn jas heb ik weg gegeven aangezien ik die niet meer nodig dacht te hebben en sinds wanneer is een wandelstok handig?
De breed glimlachende man waar we ons ticket boekte zei dat het allemaal wel goed zou komen.
Met de belofte van een dikker matras, een jas en een hoofd koplamp beginnen we aan de klim. 

Het uitzicht met de vulkaan in de verte is schitterend en ik kan nog niet echt geloven dat we die gaan beklimmen. 
De eerste dag zou een hike zijn van 7uur totaal met een prettig vlak stuk om te beginnen. 
Ik ben na 10min al bezweet en mijn ademhaling is goed hoorbaar. 
Mijn zwitserse vriendin lijkt echter geen last te hebben van de zwaart kracht die me laat weten dat een berg beklimmen niet in mijn genen zit. 
Na een half uur begin ik echter aardig te wennen en vind ik het zelfs een prettige klim. 

Na 2 uur wandelen hebben we een pauze en krijgen we een pak koekjes om te verdelen. 
Bewapend met een buik vol koekjes beginnen we deel 2 van onze klim. 
Wanneer we op drie kwart van dag 1 zijn komen we bij het laatste stuk aan. 
Dit pad gaat echter recht omhoog en moet dus geklommen worden met handen en voeten. 
Volgens onze gids is het niet zo ver meer maar wanneer ik omhoog kijk zie ik dat hij liegt. 
Langzaam maar zeker klauteren we omhoog en nemen we regelmatig pauzes. 
Steunend en kreunend, hijgend en puffend heb ik het gevoel geen steek verder te komen. 
Wanneer we (NOG MAAR) 400m moeten klimmen ben ik hongerig en sagerijnig en lachen Simone en ik onze moedeloosheid weg. 
Gelukkig ben ik niet meer de enige die het zwaar heeft. 
Ik overweeg mijn kansen om mijn gids te vragen mij te dragen maar die is uiteraard nergens te bekennen. Ik wou dat ik een wandelstok had.

Wanneer we 7 uur en 15 min na start aankomen bij de rim vergeet in vrijwel direct hoe zwaar het was. 
Het uitzicht is adembenemend mooi waar je ook kijkt. Aan één kant kan je tot aan de zee alle dorpjes zien liggen en wat eilanden. Aan de andere kant kijk je de krater in waar het meer te zien is en links van ons zie je de Summit (de top) van de vulkaan. 
We besluiten een pak koekjes te kopen, aangezien we niet kunnen wachten tot het avondeten, en verslinden deze in seconden. 
Helaas is van het dikker matras en de jas geen spoor te bekennen en onze gids kan ons helaas hier niet mee helpen.
Na het avondeten besluiten we te gaan slapen. We worden namelijk om 2 uur snachts wakker gemaakt om naar de top te klimmen. 

Zonder ontbijt en met elkel wat koekjes en thee in onze buik zijn we zo klaar als mogelijk is om te beginnen.
Bewapend in elk kledingstuk wat ik bezit beginnen Simone en ik aan de klim omhoog. 
Een groot deel van de mensen besluit niet te gaan en uit te rusten voor de rest van de dag. 
Halverwege de klim beginnen er wat mensen op te geven en terug naar beneden te gaan. 
De klim omhoog is verschrikkelijk. 
Behalve de kou die door mijn 6 lagen kleding dringt (4 shirts, 2 truien, 2 broeken, 2 paar sokken een sjaal en een muts) is het pad vol met losse stenen en glijden we geregeld uit. 
Hoe hoger we komen hoe slechter en smaller het pad word en hoe sterker en kouder de wind. 
Regelmatig moeten we elkaar aanmoedigen om verder te gaan. 

Wanneer we 3,5 uur onderweg zijn bevinden we ons inmiddels op het laatste stuk van de vulkaan. 
Het pad is smal en bestaat enkel uit lose grote stenen. 
Wanneer je een stap zet glij je automatisch een stuk naar beneden wat als resultaat heeft dat je per 4 stappen 2 effectieve stappen vooruit zet. 
We vragen een gids hoe lang het nog duurt tot de top en wanneer hij verteld dat het nog 30min op dit pad is besluiten we een mooi punt om ons heen te zoeken voor de zonsopgang. 
Vanaf dat moment is er al een rode lijn zichtbaar op de horizon. We kiezen een prachtige plek aan de zijkant van het pad, wikkelen ons in de slaapzakken die we mee hebben genomen en besluiten dat we trots genoeg op onzelf mogen zijn. 
Meerdere mensen sluiten zich bij ons aan en samen zien we langzaam de zon op komen terwijl ik het gevoel in mijn tenen en vingers verlies. 

Na wat foto's te maken van het adembenemde uitzicht besluiten we naar beneden te lopen. 
De gids vraagt of we niet alsnog naar de top willen maar wij besluiten dat het goed is zo.
Het duurt namelijk nog ruim 2 uur om beneden te komen en hierna hebben we nog maar een uur pauze voor we weer verder gaan hiken. 
Dit uur besluiten we niet op te geven voor de top. 

Eenmaal beneden krijgen we dan eindelijk ons ontbijt en hebben we nog zo'n 45 min voor we weer verder zouden gaan met hiken. 
Aangezien ik op dit punt weiger na zo'n korte tijd weer te beginnen krijgen we gelukkig een extra uurtje. 
Het tweede deel van de dag hiken we naar beneden naar het meer toe. 
Deze hike naar beneden is hoppen van steen naar steen en kost ons een stuk minder moeite. 
(Moeders had dit deel geweldig gevonden!)
De zon is ondertussen ook op en de omgeving is prachtig om door heen te wandelen. 
Na een lunch aan het meer en een dip in de hotsprings (mijn enige was moment in 3 dagen) begint de klim omhoog. 
Deze is wederom met grote rotsblokken en word regelmatig afgewisseld met vlakke stukken. 
Een eitje dus na de hel van een ochtend. 
We hebben eerder besloten als groep niet boven aan de rand te stoppen om te camperen maar om alvast wat verder naar beneden te lopen. 
Hierdoor zouden we meer beschut staan en zou de nacht minder koud moeten zijn. 

Helaas is de weg naar beneden slecht te zien door een wolk die aan de berg geplakt zit. 
Gelukkig zijn we met zijn zessen en kunnen we elkaar geregeld helpen op de gladde en moeizame stukken. 
Waneer het donker begint te worden en we ons beginnen af te vragen waar ons kamp toch zou zijn komt er een gids naar boven wandelen. 
Deze gids kwam kijken wie er nog op de berg zijn en helpt ons naar ons kamp toe. 

De volgende dag heb ik spierpijn in delen van mijn benen die ik niet wist te gebruiken met wandelen. 
Waar ik dacht dat het fijn was dat we alleen maar naar beneden hoeven te lopen is dit eigenlijk het vervelendst. 
Na 5 uur wandelen (lees: strompelen) komen we dan EINDELIJK bij het mini busje aan die ons terug zal brengen naar waar we zijn begonnen. 

Simone en ik hadden het plan om deze dag verder af te reizen naar het zuiden en daar een dag trip te doen naar een onbewoond eiland. 
Wat we echter besloten is dat we ons lieten afzetten bij een luxe hotel die je bagage voor je naar de kamer draagt, we niet verder dan naast de deur hebben gegeten en vervolgens een uur later kwijlend en snurkend op ons kussen lagen. 
De volgende dag wandelen (Lees nog steeds strompelen) naar een strand bedje om daar alleen van af te komen om naar de wc te gaan. 
Eten en drinken word tot aan je strandbedje bezorgd. 
Savonds gaan we als echte avonturies 2 deuren verder uit eten en gaan we naar een beautysalon voor een facial en Simone for een mani/padi. 

Na Lombok neem ik afscheid van Simone en reis ik in mijn eentje verder naar Java. 
Aangezien ik mij heb laten vertellen dat Melang DE plek is om mount Bromo en mount Ijen van te bezoeken, stap ik in een 18 uur durende bus rit die kant op. 
De reis van hotel naar hostel duurt uiteindelijk bijna 23 uur en wanneer ik aan kom heb ik het gevoel alsof er 3 lagen stof aan mij geplakt zitten. 

Na een douche en een dutje ontmoet ik wat liefstallige mensen die mij weten te vertellen dat ik helemaal de verkeerde kant op ben gereisd. 
Hoe leuk Melang ook is, want dat moet ik nageven, het is echt een leuk stadje, het is 6uur verwijderd van mount Ijen. 
6 uur terug naar de oosten waar ik vandaan kwam!
Ah fijn. 

Uiteindelijk besluit ik de volgende dag met een Franse jongen een scooter te huren en naar mount Bromo te rijden. 
Het landschap hier ziet er futuristisch / post apocalyptisch uit. Heel bijzonder. 
De vulkaan is een eitje om te beklimmen. Niet alleen is hij ontzettend klein, hij heeft een trap voor alle toeristen! 
Aangezien de vulkaan nog actief is maakt hij een ontzettende herrie, alsof er straalvliegtugen over vliegen.
Om 3uur snachts beginnen we aan de klim van één van de bergen naast de Bromo om de wel bekende panoramische zonsopgang over Bromo mee te maken. 
De omgeving van Bromo staat er om bekend binnen korte tijd van weer te veranderen en wanneer we onderaan de berg nog genieten van de prachtige sterren hemel komen we bovenaan in een wolk terecht. 
Dit gigantische wolken dek besluit te blijven hangen en uiteindelijk hebben we met zijn alle naar een steeds lichter wordend wit vlak zitten staren. 
Later in de ochtend neem ik afscheid van mijn Franse compagnion en sluit ik mij aan bij 2 Engelse meiden om richting mount Ijen af te reizen. 

Mount Ijen is prachtig. 
De wandeling omhoog is een makkelijke klim van 2uur en hoewel er zoveel toeristen zijn dat we zelfs file hebben op de berg is het uitzicht het meer dan waard. 
Samen met een jongen uit onze groep besluiten we iets verder te lopen dan de meeste mensen en in alle rust van het uitzicht te genieten. 
Na de klim besluit in in mijn eentje nog 1 dag langer in mijn homestay te blijven.
De volgende dag vertrek ik namelijk richting Yogyakarta en dit is 12uur opgevouwen in een vreselijke oncomforabele trein!

Tot die tijd slaap ik alles bij wat ik gemist heb in de afgelopen dagen, werk ik eindelijk mijn blog weer eens bij en neem ik uitgebreid te tijd om mijn boekje te lezen.