Griekenland

18 oktober 2017 - Athene, Griekenland

Na hem ruim 12 maanden gemist te hebben ben ik meer dan blij dat ik mijn vader weer zie!
Ik kom aan op Rhodos om 21:30 en zie hem voor alle andere mensen staan, op mij te wachten. 
Blijkbaar is er die dag een nieuwe beveiliger want hij mag niet doorlopen naar de bagage band. Een hele 10 meter van de deur af. 
Goed, ik pak mijn tas en nog zonder hem uit de flight bag te halen sleep ik hem mee zodat ik mijn lieve papa een dikke knuffel kan geven. 

De afgelopen 12 maanden lijken voorbij gevlogen en ook al heb ik iedereen al een jaar niet gezien, zodra ik mijn vader weer zie is het net alsof er maar een maandje voorbij is. 
Terug zijn in Rhodos geeft ook het gevoel niet meer op reis te zijn maar op vakantie. 
Wanneer we aankomen In Embona is Sandra ook nog wakker. 
Ik kijk mijn ogen uit want het huisje wat altijd naar mottenballen rook en eruit zag alsof het ouder was dan oma en opa zelf, is veranderd in een traditioneel maar modern huisje. 
Het is werkelijk schitterend geworden. Het is heel vreemd om in het huisje van yiayia (oma) te lopen zonder yiayia zelf en dat moment is eigenlijk de eerste keer dat ik mij plots heel verdrietig voel om het gemis van mijn oma. 
Je kan nog zo goed vanuit Nederland redeneren dat ' het goed is zo', zodra je de daadwerkelijke leegte van iemand zijn afwezigheid voelt blijft het toch een verschrikkelijk groot verlies. 
Toch ben ik blij dat ik yiayia zal herinneren als de vitale, kleine oma die ons altijd vol stopte met eten en ons met geld achterna rende om een ijsje te halen. 

Dat je maar in de hemel mag zijn bij papous (opa) om iedereen zo vet te mesten dat ze bijna door hun wolkje zakken.

In Embona zelf heeft de tijd stil gestaan. 
Er is zo weinig veranderd dat ik nog bijna de weg weet na al die jaren.
Het dorpje is nog altijd het schilderachtige witte dorpje met een supermarkt, een kleedjes winkel en verder niet heel veel meer noemenswaardige winkels. 
Blijkbaar heeft het wel een hotel gekregen. Dus er komen zowaar toeristen voorbij. Geweldig. 

Ik blijf een klein weekje bij papa en Sandra en in die tijd word ik verwend met ontzettend lekker grieks eten en dagjes strand. 
Mijn oom en tante wonen in het dorp dus daar gaan we dan ook een paar keer bij op bezoek. 
Hoewel zij weinig Engels spreken en ik weinig (heeel weinig) Grieks spreek komen we er aardig uit met papa als tolk. 
Mijn nicht en neef spreken echter goed Engels en ik ga dan ook een avondje met hen mee om naar aan concert te gaan van een beroemde Griekse zanger.
Een concert op zijn Grieks betekend een hoop lange tafels naast elkaar met een flinke ruimte tussen de tafels en het podium om de sirtaki te dansen. 
De hele avond word er gegeten, gedronken en gedanst. 
Mijn nicht trekt me mee de dansvloer op en zelfs mijn neef krijgen we aan het dansen wat als ik Katherina (mijn nicht) mag geloven een zeldzame vertoning is. 
De band begint, op zijn grieks, bijna een uur later dan gepland maar spelen wel aan één stuk door zonder pauze voor een flink aantal uren!

Op de Maandag na mijn aankomst brengen papa en Sandra mij naar de stad waar we afspreken met mama en Kees. 
Als een perfecte co-ouderschap word ik met spullen en al overgedragen aan ouderlijke paar nummer 2 van de vakantie. ;)
We doen gezellig nog even een drankje met zijn alle en daarna ga ik met mama en Kees de oude stad in. 
Ook hier heeft wederom de tijd stil gestaan en mijn moeder komt zelfs nog een hoop oude bekende tegen.
Aan het eind van de dag en na een verschrikkelijk lekkere lunch stappen we op de boot naar Kos. 

Op Kos voeren we naar mijn idee de letterlijke vertaling uit van vakantie. 
We rollen ons bed uit en gaan naar het strand om vervolgens alleen op te staan om te dobberen in de zee of te eten. 
Meer ontspannen dan dat kan je het niet krijgen. 
Wederom word ik verwend met ontzettend lekker Grieks eten en het verbaasd me dan ook niks dat ik sommige kledingstukken niet meer pas. 
Gelukkig is het meerendeel 'stretch' kleding en met dat in mijn achterhoofd eet ik ook gewoon vrolijk door. 
Na een week neem ik wederom afscheid van mijn ouders en hoewel ik wederom getroffen word door een gevoel van heimwee heb ik ook ontzettend veel zin in mijn volgende stop.

Ik ben uitgenodigd door mijn papa beer, Stavros, om een weekje bij hem in het noorden van Griekenland te verblijven. 
Stavros komt mij ophalen van het vliegveld in Tessaloniki en samen rijden we de 1,5 uur terug naar zijn dorp. 
Ik verbaas mij over hoe groen en prachtig de omgeving is. De bergen zijn een combinatie van groene dennebomen en andere soorten bomen die al voorzichtig rode en gele kleuren laten zien.
Het dorp ligt in de bergen en wanneer Stavros mij meeneemt om de omgeving te verkennen komen we ook langs prachtige vergezichten. 
Ik kom deze week wederom niks te kort. Ik heb zelfs meer eten om mij heen dan ik op kan. 
Iedere dag word ik mee uit eten genomen en eet ik de traditionele gerechten waarvan je direct proeft dat dit met liefdevolle Griekse hand is bereid. 

Wanneer Stavros mij een nachtje alleen laat om naar Athene af te reizen om een auto weg te brengen naar familie besluit ik smorgens betijds op te staan om een wandeling te maken. 
Echter wanneer ik uit bed stap hoor ik de katten buiten de deur miauwen en nog in mijn pyjama maak ik de deur open om te kijken. 
Een brutaal klein zwart katje ziet zijn kans schoon om maar binnen te glippen. 
Aangezien de katten niet in huis mogen ren ik er, half slapend, achteraan om hem te vangen. 
Wanneer ik hem gevangen heb pak ik een plakje kaas en wandel naar buiten om de kat weer vrij te laten en de groep wat kaas te geven. 
Helaas gooi ik uit angst om nog een kat binnen te laten de deur achter mij dicht. 

Mogen jullie raden waar de sleutels waren. 

Nog in mijn pyjama en zonder schoenen begin ik aan de wandeling naar Stavros zijn zus die een stuk verop in het dorp woont. 
Vanauit menig balkon en traktor word ik aangestaard door de mensen uit het dorp. 
Wanneer ik aankom bij het huis van Stavros zijn zus wil ik subtiel via de achterdeur naar binnen gaan om de sleutel te vragen. 
Helaas is deze weg momenteel nite toegankelijk en ik word dan ook door een vriendelijk behulpzame buur naar de voorkant van het huis gestuurd. 
De voorkant van het huis is echter een café. Een vol café uiteraard want ik zal het geluk niet hebben hier zonder schaamte vanaf te komen. 
Ik probeer de deur van het terras te openen waarna iedereen mij aanstaart en in het Grieks probeerd duidelijk te maken dat deze deur niet werkt. 
Vandaar het rammelen... tot zover mijn subtiele entree. 
Ik loop tussen alle mensen door naar binnen en vindt uiteindelijk Stavros zijn zus. 
In mijn beste Grieks probeer ik duidelijk te maken wat er is gebeurd. 
Aangezien ik maar een paar woorden ken word het uiteindelijk dit;
"Heeft u sleutel Stavros huis? Deur dicht."
Met een brede glimlach maakt ze mij duidelijk dat ze me heeft begrepen en geeft mij de sleutel zodat ik aan mijn 'walk of shame' terug kan beginnen.

Na 5 daagjes sightseeing in het noorden van Athene is het tijd dat ik af zak naar mijn (waarschijnlijk) laatste bestemming voor ik naar huis kom. 
Mijn ticket is ondertussen geboekt voor de 30ste van November!

Tijdens mijn eerste weekend in Athene verblijf ik bij mijn nichtje Efi. 
Zij woont de afgelopen 2 jaar in Athene en heeft hier haar verloofde Klimis leren kennen. 
Wanneer ik haar ruim een maand eerder vertel dat ik naar Athene wilde komen bood ze mij direct een slaap plek aan. 
Wanneer ik aankom op zaterdag avond bestellen we wat te eten en gaan we met nog een vriend van Klimis de stad in. 
De volgende dag op Zondag word ik uitgenodigd om bij de familie van Klimis te komen lunchen. Blijkbaar eten Klimis en Efi hier iedere Zondag en er werd dan ook zonder vragen vanuit gegaan dat ik die Zondag zou mee eten. 
Familie is immers familie en familie moet gevoed worden. 
Er is zelfs rekening gehouden met mijn vegetarisch dieet. Ik voel mij direct welkom. 

Op Maandag vertrek ik naar mijn Workaway in een jeugdhostel in Vryonas, een wijk in Athene. 
Bij aankomst lijkt het hostel redelijk ver van het centrum vandaan en ook verbazingwekkend stil. 
De eigenaresse opent de deur met een glimlach en brengt mij naar mijn kamer. 
Ik krijg een vier persoonskamer voor mij alleen. Lief bedoeld natuurlijk maar niet gewild door een sociale kletsmajoor als ik. 
Ik begin een uur na aankomst direct met mijn dienst en mijn eerste taak is het strijken van het linnengoed. 
Aangezien mijn telefoon die dag weer eens kapot is gegaan laat ik hem uitstaan en op mijn kamer liggen om batterij te sparen. 
Met het idee dat ik aan het eind van mijn 5 uur durende dienst wel verlost zou worden begin ik aan de grote klus. 
Wanneer ik alle strijk klaar heb en de linnen kast heb georganiseerd (op vraag van de eigenaresse) loop ik naar het kantoor om de telefoon en bel in te leveren. 
Pas dan zie ik dat ik al 6 uur aan het werk ben. Ik belsuit voortaan op welke manier dan ook de tijd zelf in de gaten te houden. 

In het hostel zijn geen andere Workawayers en wanneer mijn werk er voor die dag op zit kom ik er dan ook achter dat er eigenlijk alleen maar turkse vluchtelingen in het hostel zitten. 
Van het hostel zelf krijg ik geen sleutel en ook mijn kamer kan niet op slot. Wel kan ik een kluisje krijgen maar uiteindelijk krijg ik de sleutel pas  na 3 dagen.
Het hostel sluit om 23uur en dan moet iedereen binnen zijn. Ik kan dus niet nog tot laat een drankje in de stad doen, wat een busrit van 30min verder is. 
De volgende dag komt er een ander meisje aan, ook van Workaway. 
Zij besluit al binnen een dag weer te vertrekken en dan begint bij mij die gedachten eigenlijk ook te kriebelen. 
Ik stuur een email naar een hostel in het centrum en binnen een dag heb ik al een mail terug. 

Ik mag komen. 

Ik verblijf het weekend nog bij Efi en kom Maandag nog terug in mijn oude hostel. 
Aangezien ik de reactie van het vertrek van mijn mede Workawayer heb meegemaakt besluit ik niet de waarheid van mijn vertrek te vertellen. 
De zondag erop word ik pas verwacht in mijn nieuwe hostel maar ik besluit op Dinsdag al te vertrekken en de resterende tijd bij Efi te verblijven. 

Mijn nieuwe hostel is geweldig. 
Het is vol met mensen van mijn leeftijd en al mijn collega's zijn backpackers. 
Ik word super vriendelijk ontvangen en mag mijn eigen slaap plek kiezen. Ik besluit voor een dorm te gaan. Een super goede keus want ik leer hier mijn eerste dag al 3 leuke meiden kennen waar ik een tijdje met optrek. 
Mijn werk is geweldig. Ik ben de nacht receptie 2 keer per week, wissel het bedden goed nog voor een uurtje per week en ben de rest van de week vrij. 
Het hostel bevind zich midden in het centrum en alles is dan ook op loop afstand. 
De aankomde week spendeer ik met de stad ontdekken met mensen die ik leer kennen in het hostel en mijn collega's. 
De manager van het hostel komt aan het eind van de week terug van vakantie en ook zij ontvangt mij met open armen en vraagt of alles tot nu bevalt. 

Ik ben zo blij dat ik ben weg gegaan uit mijn oude hostel en heb zojuist een mail gestuurd naar de mensen van Workaway om mijn oude hostel aan te geven als een ongeschikte werkplek voor vrijwilligers. 
Op het moment dat ik dit schrijf ben ik een 5 sterren hotel in geslopen en lig in aan het zwembad met mijn laptop. Dit na een tip van een collega uit het hostel die dit eerder heeft gedaan. 

Ik heb nog 6 weken in Athene maar het begint nu alweer te kriebelen om meer te gaan ontdekken dus ik ga binnenkort maar eens kijken naar uitjes dichtbij Athene. 
Tot die tijd heb ik het prima naar mijn zin in de stad zelf en geniet ik van het sociale milieu om mij heen. 

5 Reacties

  1. Marian v Wilgenburg:
    19 oktober 2017
    Oh heerlijk Claire.....wat een feest toch om je verhalen te lezen terwijl ik toch alles al weet......geniet nog maar lekker de laatste weekjes.......ik ben stiekem aan het aftellen xx
  2. Lex:
    19 oktober 2017
    Goeie morgen Claire,
    Die zon,zee, strand moet je eeeeeeeeeeecht nu nog inademen want vanaf 30 november wordt je natuurlijk wel warm ontvangen maar het is hier dan kil koud klam en donker.

    Wens je dan ook nog veeeeele zonne uren
    En ga je reis verslagen echt missen.
  3. Oma:
    19 oktober 2017
    zal blij zijn als je weer thuis ben dat duurt niet meer zo lang dus nog even genieten van alles en dan gaan wij weer genieten van jou doei
  4. Kees:
    19 oktober 2017
    Flinke verslagen
    Lekker he vakantie gevoel en de overdracht ging vlekkeloos
  5. Elly:
    19 oktober 2017
    Heerlijk verhaal Claire! Je maakt van alles mee en het springt van je verhaal af dat je het giga naar je zin hebt xx